Tegenlicht

Het is onwaarschijnlijk dat je er per toeval komt. Wie op zoek gaat naar sporen van het verdwenen polderdorp Wilmarsdonk, moet zich een weg banen door de Antwerpse haven, achter rijen opgestapelde zeecontainers. In de jaren zestig verdwenen zowel Wilmarsdonk als Oorderen om plaats te maken voor de uitbreiding van de haven. Van Oorderen is enkel nog een boerderij met een indrukwekkende schuur bewaard gebleven, overgebracht naar Bokrijk. Van Wilmarsdonk blijft enkel de gotische toren van de beschermde Sint-Laurentiuskerk overeind. Op Wikipedia vind je aangrijpende beelden van de afbraak van het dorp en de eenzame kerktoren te midden van een lege zandvlakte. Waarom raken we zo diep bewogen door het verdwijnen van een dorp? Misschien omdat het dorp symbool staat voor onschuld, een plek waar het leven zijn rustige, ongestoorde gang lijkt te gaan. In ons diepste wezen verlangen we naar een wereld waar de harde logica van vooruitgang geen vat op heeft; we willen terug naar de eenvoud die Zjef Vanuytsel bezong in zijn ode aan het pastorale leven. Een verlaten dorpsstraat, de schaduw van de huizen, een trage fietser die sporen trekt in het grind. De geur van koken door open ramen, het zachte gefluister van vrouwen of het huilen van een kind. En daarboven, als een stille belofte, klinkt een zachte melodie die de tijd lijkt stil te zetten.